کاش میـــزد گـــــــردنم را روزگــــار

تا نبینم دوری  و هجــــــــران یــــار

تا دلــــــم آزرده از دنیـــــــــــا نبود

خسته از رویــای بی فـــــردا نبود

تا نمیدیدم کــه غمگینی هنــــوز

چون نفس هایم تو سنگینی هنوز

دلـــــم بین در و  دیــوار مــانده

دو چشمم تا سحر بیدار مانده

اسیر بوی گیسوی تو هسـتم

به دستم حسرت آن تار مانده

نمی دانم کجـــــــایی نازنینم

دلـــــم در ماتمت تبـــدار مانده

شدم پست و زبون و عاجز و خوار

نخواهم این تن بیعــــــار مانده

خدایــــــــــــــا آرزوی مرگ دارم

که چشم یار بر اغیــــار مانده

شکسته شد تمام غیرت من

جه خواهی از سر بر دار مانده