کاش میـــزد گـــــــردنم را روزگــــار
تا نبینم دوری و هجــــــــران یــــار
تا دلــــــم آزرده از دنیـــــــــــا نبود
خسته از رویــای بی فـــــردا نبود
تا نمیدیدم کــه غمگینی هنــــوز
چون نفس هایم تو سنگینی هنوز
تا دل من این همه ماتــم نداشت
قلب تو جایـــی بــرای غم نداشت
دفتر اشـــــــعار تو دلــــــشاد بود
خاطــــرت از شـــــــر مــن آزاد بود
در نگاهـت غصــــــــه ی فردا نبود
خنده یکدم چهره ات را میگشود
تا نمیشد نرگـــــس مست تو تر
تا نمیگشتم چنیــن خونین جگر
تو نمی بینی که ویران گشته ای
در جوانی همچو پیران گشته ای
از من وامـــانده بگـــذر نازنیــــن
عاشقان بســــیار داری در زمین
ماتم هجران